|
Eventjes vrij
Scribbled down on Saturday, 17 September 2005 15:33:49 PM |
|
Liefste dagboek, Op het moment heb ik eventjes vrije tijd om te schrijven. Mijn broer en zijn vriendin zijn weg, uit de stad lijkt me. Dat hoor ik van mijn moeder. Ik heb dus tijd zat om wat te vertellen. Een paar uren geleden kreeg ik twee smsjes van T. waarin ze me vertelde dat ze me miste en van me hield. Ze wou dat ik haar schreef. Voor de een of ander reden, probeer ik niet alle woorden die naar me wordt geschreven serieus te nemen. Om preciezer te zijn; ik geloof ze niet. Het maakte me wel week van binnen. Ik vind het aardig als mensen aardige dingen over me vertellen, alleen is de kwelling en de druk die erop volgt echt onuitstaanbaar. Ik voel dat ik alles moet doen om mij aan hun beeld te houden en dat kan ik niet want ik ben nu eenmaal een veranderlijk persoon. Zo ervaarde ik vandaag op een forum die ik recentelijk begonnen ben te bezoeken, dat enkele leden mij begonnen te bewonderen omdat ik goeie visies of inzet bracht op het forum. Ik vond dat een stropdas om mijn keel en vluchtte meteen weg zonder de verdere berichtjes te lezen die ik maar al te graag doorneem. Mensen moeten mij nooit adoreren want er zal een moment komen dat ik ze hoe dan ook teleurstel. Alleen mijn vriend had die recht omdat we elkaar beter kenden, echter was ik vrijgezel als wat. Het gevoel had ik dat ik nooit zou ervaren of voelen wat het is om lief te hebben. Of misschien zou het me overkomen zonder dat ik het wist, maar in de situatie waarin ik me nu bevond zag ik dat niet zo snel aankomen vooral met de plannen die ik met mezelf had. Al. heeft weer geprobeerd om mij aan haar MSN toe te voegen. Ik probeer haar uit alle macht te negeren omdat ik al te goed weet hoe ze is. Ze heeft me meerdere malen pijn gedaan met haar arrogantie en dominantie. Misschien is dat nu eenmaal hoe ze is, alleen heb ik geen zin meer om mij rotter te voelen dan ik al ben. Het is verleden tijd. Of ik nu wel of niet om haar geef, doet er ook niet langer toe. Het maakt me niet uit hoe het met haar is. Ik geloof dat er mensen zat zijn die zich gecharmeerd door haar zullen voelen en met haar een leven willen. Ik tracht haar gewoon te vergeten en zoals ze mij had aangeraden, om door te gaan met mijn leven. Waarom kon ze dat ook niet? Het maakte me wel nieuwsgierig waarvoor ze me heeft toegevoegd, echter blijft het bijzaak. Ik heb een ander leven nu, slechter dan voorheen. En ik hoef geen wonden uit het verleden weer open te gaan krabben, want dat is ze. Mijn moeder spreekt heel vaak over de dood met mij. Wellicht voelde ze als moeder dat er iets duidelijk mis met mij was. Ze zag -zei ze vandaag- dat de manier waarop ik leefde, ik in stilte veel leed en groot gelijk heeft ze. Ik vertel het niet. Niemand hoeft het ooit te weten. Niemand hoeft te weten dat ik een eind wil zetten aan mijn nutteloze bestaan. Ik voelde me lelijk en vies. Ik wou dat ik mooi was zodat ik sneller mijn grote liefde kon vinden. Goh, niemand weet hoe vaak ik naar hem of haar heb uitgekeken. Het lijkt niet voor me voorbestemd te zijn. De pijntjes die ik voelde zijn inmiddels wat minder geworden. Ik zal proberen om geen medicijnen meer te gaan innemen. Ik zal ook gaan stoppen met de pil en hopen op een normale menstruatie. Deze week is de laatste strip op en zal ik volgende week aan mijn doorbraak bloeding beginnen die soms varieert. Soms begint het heel vroeg, andere keren nogal laat. Het klinkt heel raar, maar soms wou ik dolgraag een kind hebben omdat ik wist dat ik dan wel een reden zou hebben om te leven. Ik zou mijn uiterste best doen om hem (ik ben bijna zeker dat ik dan een zoon zou krijgen) een goeie leven te geven en een goeie volwassen te laten worden. Beter dan hoe mijn ouders mij hebben behandeld. Niet dat ik hen volledig verwijt, echter kon hun opvoeding beter zijn geweest. Als het was, dan zou ik nooit zo zijn zoals ik vandaag de dag ben. Het zal wel een mooi geschenk zijn... Een dagdroom, weer. Twee weken geleden heb ik mijn haar gewassen, nu is het alweer vuil. Het jeukt verschrikkelijk. Omdat mijn broer's vriendin hier is, moet ik maar wachten tot maandag om het te wassen. Ik veracht mezelf in het algemeen en vind mezelf een walgelijke heks. Een oude heks. Ik zie er absoluut niet uit en ik gedraag me niet normaal. Ik voel me super onhandig en onnodig, alsof niemand mij moet hebben. Ik ben gedwongen hier te leven totdat ik doodga. Ik hoop dat die dag snel kan komen. Ik hoop dat ik ik succes zal hebben om mij om zeep te helpen. |