|
Misselijk
Scribbled down on Sunday, 18 September 2005 21:08:28 PM |
|
Liefste dagboek, Je zou me niet geloven als ik vertelde hoe misselijk ik me voel, bedorven of verdorven, wat het juiste woord ook is. De afgelopen dagen heb ik aan bed gekluisterd doorgebracht omdat mijn broer's vriendin er was. Ik hallucineerde, droomde de ene droom na de andere. Voelde me als een geest die zich geen goeie slaappositie in deze wrak genaamd lijf kon vinden. Ik voel me enorm beroerd en ik eet nogal ongezond en dat uit zich in verschrikkelijke buikpijnen, dat ook komt omdat mijn menstruatie op komst is. Het gaat gepaard met hevige pijnen die me nooit met rust laten. Ik voel me kotsmisselijk. Gisteren droomde ik dat iemand in de wilde weg mij met een mes verwondde. Ik bloedde. Toen ik het mes uit zijn hand wou halen, stak hij verscheidene malen in de dij van mijn nicht, wat een gapende wond veroorzaakte. Het leek alsof mijn pogingen hem de mes te ontnemen ervoor zorgde dat mijn nicht meer gewond raakte. Later was ik op het strand en er kwam een golf van water op ons af en ik wist niet hoe eruit te komen. Van het balkon springen of binnenin het huis zitten terwijl water zich overal om mij heen langzaam omhoog steeg. Ik heb meerdere dromen gehad, maar deze zijn de meest boeiendste. Vandaag achtervolgde een jonge krankzinnige heks mij en wou me vermoorden. Toen ik doodmoe een plaats onder de bed vond, was er een gleufje waarin mijn broer mij ontdekte en mij verraadde. Vraag me niet wat ik online doe, ik weet het niet. Ik wil een beetje met iemand praten tegelijkertijd dat ik geen zin heb. Ik ben doodop, geloof me. Dagelijks hoor ik mijn moeder het woord dood opnoemen en het doet me geloven dat het eraan zit te komen. Mijn dagen zijn geteld. Ik ga het wel doen, dat staat vast als een muur. Ik kan alleen maar duimen en hopen dat ik bevrijding vind. Ik begin een enorme last voor mezelf te worden en dat zal vast en zeker voor de ander gelden. Ik kan niet meer met mezelf overweg. Er zijn teveel beperkingen en eisen, en ik kan niets meer omdraaien, geen tijd, geen niks. Ik voel me doodongelukkig. Ik ben The Bell Jar aan het uitlezen, Esther lijkt op mij. Ik begin mezelf wat te begrijpen als ik over haar lees. Walking Naked: Ik voelde me op Perdita lijken. Ik heb de auteur vandaag nog geemaild. Het is een goed boek.. heel tragisch en egoistisch. Het enige dat me overeind liet staan gedurende deze paar verschrikkelijke dagen was de gedachte aan 'je weet wel wie'. Ik hallucineerde de hele nacht door en tussen mijn dromen heen. Ik weet dat het een tijdelijke houvast is want spoedig laat het korstje los, en moest ik zelf weer alleen verder. Hoe kan ik het anders uitleggen? |