|
Geen zin
Scribbled down on Friday, 16 September 2005 22:47:42 PM |
|
Liefste dagboek, Zin heb ik niet om te schrijven. Omdat het weer een paar dagen zal duren voordat ik online kan komen, tracht ik alle gedachtes die ik de afgelopen dagen heb gehad en gevoeld hier voor je neer te zetten. Ik blijf maar de pijn voelen die me volkomen irriteerd. Ik voel me zo geergerd aan alles, voor aan mezelf. Waarom ben ik niet mooi? Waarom moet het zo zijn, dat L. mij wellicht nooit echt zal liefhebben? Ik voel me nogal eenzaam. Heel erg soms. Eigenlijk dagelijks. Ik luister voortdurend naar muziek om de leegte op te vullen, maar het lukt niet altijd. Soms rent de emmer over, daar kun je niets aan doen wanneer de dammen doorbreken. Mijn lichaam is smerig, en mijn binnenste moet dat ook zijn. Ik vergiftig mezelf zoveel als mogelijk met pillen. Ik nam vandaag toch twee chloordiazepoxide tegelijk. Ik wou eigenlijk drie nemen om in slaap te vallen. Het lukte me niet omdat ik later gestoord werd door mijn broer. Ik huil als ik soms aan L. denk. Gisteren toen ik in de bibliotheek bezig was een opzegbrief van Postbank voor mijn moeder te printen, wou ik later ook zijn foto's afdrukken. Het lukte me niet dus besloot ik zijn langste email ooit, af te drukken. Ik herlees het, proef de woorden. En kijk naar zijn formulatie en de mogelijke gevoelens erachter. Ik tracht het geheim te ontrafelen. Wat voelde hij in werkelijkheid voor mij? Was het sterk genoeg om niet te veranderen eenmaal hij me had gezien? Ik wou graag iemand dichtbij hebben. Ik heb het nooit mogen ervaren. Misschien staat dat allemaal vast in mijn levensboek geschreven. Vanavond heb ik teveel pijn om langer te schrijven. Ik wil slapen, eigenlijk het liefst sterven. Heel zachtjes en geruisloos. Echter moet ik wachten. Oktober komt er zo aan, misschien kan ik dan gaan. Ik wil gaan. God zal mij maar moeten vergeven, echter begint de lasten ondraaglijker te worden. Ze zijn ondraaglijk voor mij. Als er iemand was... echter is er alleen de trouwe stilte die me omvangt en me altijd klaarwakker houdt. Het bracht me een stekelijke pijn. Het hield me altijd wakker. |