|
... en zo gaat het verder
Scribbled down on Saturday, 6 August 2005 12:09:15 PM |
|
Originally posted on Fri, 05 August 2005 09:43:02 Wat is er met mij aan de hand, hoe kwam dit gevoel tot stand? Een paar regels die in mijn hoofd verschenen toen ik bezig was aan het dagdromen op de bank. Ik kwam hier om te schrijven, echter ben ik de kluts kwijt van wat ik wil zeggen. Ik droom met hem de hele dag door. Ik probeer me voor te stellen in wat voor situatie hij terecht is gekomen en wie er met hem is. Ik probeer mijn best om alles te begrijpen. Ik kom geen stap verder tot mijn ergernis. Ik heb een cd van Madonna opgezet, om mij te kalmeren, om mij tot rust te brengen. Maar hoe kan ik rustig zijn als ik zo bezorgd was om hem? Er zijn een paar plannen die ik heb voor deze website. Ik ga toch mijn gedachtes neerkrabben over verschillende thema's. Ik ben op een forum geweest waar mensen debateerden over euthanasie, abortus en noem maar op. Omdat ik geen zin heb om ooit meer in discussie met iemand te gaan, om zo ver te komen dat ik mijn opinie moet verdedigen, zal ik ze maar hier neerschrijven. Dat is als ik tijd heb en zin. Mijn leven ziet er niet echt boeiend uit. Hij lichtte alles op, met zijn wezen, zijn aanwezigheid. Hij was en is de kracht die mij in stilte in de ochtend liet opstaan, al mijn taken liet uitvoeren. Nu wou ik niets anders dan mezelf wat aandoen. Er was geen reden meer voor mij om hier te zijn als hij er niet was. Het is alsof... je overbodig bent geworden. Als een puzzel. Alleen één past, niet meer. Vandaar dat ik dacht en wist dat niemand of niets hem ooit kon vervangen. Ik miste hem zo ontzettend erg dat het mij gewoon pijn deed en me telkens de tranen in de ogen deed schieten. Dan moest ik me verbergen op toilet om ze de vrije loop te laten. Ik hoop met heel mijn hart dat alles goed met hem is. Ik hoop dat hij gauw van zich laat horen, het was een kwelling om in onwetendheid te verkeren. De hele dag dacht ik alleen maar aan hem, ik kon aan niets anders denken. Ik dacht aan allerlei mooie scenario's, samen met hem. Waar we samen zijn, en verschillende leuke dingen doen, om maar niet te hoeven vertellen wat precies. Was ik vervloekt dat iedereen die ik zo intens liefhad nooit echt kon hebben? Of kon ervaren? Hij was anders, heel anders dan de voorgangers die ik heb gehad. Hij onderscheidde zich met zijn kwetsbaarheid, zachtheid en vriendelijkheid en liefheid. Met een positiviteit die ik nooit eerder bij iemand heb gezien. Hij was enorm zacht en schattig en dat heb hem zelf verteld, toen lachte hij zo hartelijk en warm. Het was waar. Nu had ik weer zin om in huilen uit te barsten. Wist hij wel hoeveel ik hem miste? Alles dat hij voor me betekent? En hoe mijn leven en dag eruit zag zonder hem? Ik wou niets liever dan doodgaan op het moment, hoewel ik de dood niet graag noem. Ik ging ervanuit dat eens je er niet meer bent, je meer bewustzijn had dan ik op het moment bezit. Je kon alles waarnemen. Alles wat een Aards mens niet kon. Ik zou weten waar hij zich bevond, hem beschermen ook al zou hij het misschien niet weten. Ik wou bij hem zijn, dag en nacht. Ik miste hem. Ik ben te verdrietig om verder mijn gedachtes kenbaar te maken. Was alles... zoals voorheen. Toen we samen lachten aan de telefoon, of... berichtjes naar elkaar toestuurden, om elkaar te steunen, op te vrolijken, maar vooral om elkaar te laten zien hoeveel we om elkaar geven. Ik wil dat deze dagen terugkomen. De leegte vrat aan mijn levendigheid die ik alleen had wanneer hij er was. |