|
Eenzaamheid
Scribbled down on Saturday, 6 August 2005 12:08:27 PM |
|
Originally posted on Fri, 05 August 2005 03:18:31 Ik heb besloten om eens verder te schrijven in het Nederlands. Het is een taal waar ik me altijd vrij voelde om alles neer te pennen, of te omschrijven ofschoon ik niet alle woorden meer kan herinneren omdat ik het zelden, of niet al te vaak met iemand spreek. Zoals de titel jou verteld, ben ik verzeild in eenzaamheid en het doet me ontieglijk veel pijn. Ik wil iets er tegen doen, antwoorden vinden, want er is iets gebeurd dat mij van mijn 'geluk' heeft beroofd. Ik weet letterlijk niet meer waar hij te vinden is. Ik zoek, ik kijk rondom mij heen. Ik bestudeer de wolken, kijk naar de mensen en alles dat leeft en niet leeft, echter kan ik het maar niet begrijpen. Er is niets te vinden die dit alles voor me kan ophelderen. Het meest keerde ik me om naar de lucht. Iedereen haalt adem, ons uitgeademde lucht ging weer iemand anders lijf binnen. Het was iets dat we met elkaar deelden, hoewel we het misschien niet leuk vonden. Echter haalden me de lucht in van criminelen, van zieken, van de doden... Ja, de stank, alles. Het was in ons, buiten ons overal. Ik dacht dat de lucht mij een antwoord kon geven waarom er momenteel niets word vernomen. Waarom ik me zo alleen voel. De lucht antwoordde niet. Het bleef maar zuchten en mij bevriezen (het is zo koud daarbuiten) en mij negeren. Er deden zich geen zichtbare antwoorden voor. Het is enorm koud, en alleen mijn tranen zijn mijn gezelschap. Ik wou dat hij er was. Alléén hem. Niemand anders. Er is zoveel te vertellen vandaag, maar mijn gedachten vliegen overal heen en ik kan ze niet altijd volgen. Ik kan ze niet snel in een kist of koffer zetten om ze niet kwijt te raken. Ik raak ze vroeg of laat toch wel kwijt. Hetzelfde met inspiratie. Het is zo moeilijk voor me soms om ze neer te schrijven. Ik heb niet altijd even zin, of de lust... Nu had ik de lust gehad, echter is het me ontnomen. Wéér verkeer ik in de eentonigheid, de niets-heid. Er belde wel iemand rond 13:13 vanmiddag, ik was over de wolken! Wellicht wou hij me spreken. Alleen ben ik niet zo zeker. Het was een anoniem nummer, hij zou me nooit anoniem bellen tenzij de telefoon van iemand anders was. Het kan iedereen zijn. Niemand heeft meer gebeld. Het vriest in mijn wezen. Ik kan niet vertellen hoe ik me voel. Het is alsof er iets niet klopt. Ik ben niet zoals voorheen. Iemand anders heeft mijn hart meegenomen, of... een gedeelte van mijn identiteit gestolen. Compleet ben ik niet. Dit alles gebeurde met zijn vertrek... Een vertrek waarvan ik niet zo zeker ben dat het echt is en waarnaartoe. Kon ik in de toekomst kijken, dan zou veel dingen duidelijk voor me zijn geweest. Ik zou weten waar hij op het moment uithing. Of hij in orde was, of juist ziek. Ik zou hem kunnen steunen, hem mijn alles geven. Alles, alles dat ik nooit aan iemand heb kunnen tonen. Mijn genegenheid, zorg en aandacht. Ik smachtte enorm om dat alles met hem te delen... Nu was het alleen maar een gedachte, leek het. Ik wou niet geloven. Hij moest er zijn, ... er moet een reden zijn. Nu miste ik hem zo.. |