|
Zin van het leven
Scribbled down on Saturday, 3 September 2005 10:34:10 AM |
|
Wat is het zin van het leven? Waarom ben ik hier? Dat zijn vragen die altijd in mijn hoofd rondtollen alsof ze ooit een plaats, een hoek zullen vinden en zich daar intrekken. In andere woorden, dat ze ooit een antwoord zullen hebben, alleen geloof ik daar zo niet in. Ik kijk altijd naar anderen, omdat ze altijd beter zijn dan ik en vraag me alleen af wat ik hier doe als ik hen niets kan aanbieden dan psychische klachten die overheid alleen geld kosten. Ik werk niet, ik doe niets. Ik help zelfs niet in het huishouden omdat ik zo zwak en energieloos ben, al sinds mijn 10e. Ik dacht dat ik ergens zat terwijl er veel borden gewassen dienden worden. Mijn vader werd nijdig en beveelde me het afwas te doen. Daar stond ik, met een gebroken hart dat ik zo werd aangesproken als een dier, en op een gegeven moment voelde ik hoe mijn benen me niet konden dragen, ik werd heel duizelig en mijn maag zuur. Het is normaal dat we soms niet alles hadden waardoor zulke dingen gebeurden. Alleen toen liet hij mij pauzeren om mijn moeder verder te laten gaan. Ik kan het niet herinneren, echter was ik een slappeling, een zwakkeling. Ik heb een hekel aan mensen, soms zelfs aan mensen die ik als vrienden betitel als ze me pijn doen en dat doen ze altijd. Ik ben ultra-gevoelig en kwetsbaar voor gebaren en woorden. De enige persoon waarvan ik kan houden zonder voorwaardes is mijn grote liefde, mijn vriend. Maar die is er niet, die is plotsklaps uit mijn leven verdwenen zoals ik altijd al heb aangenomen. Ik ben niet waard om op lange termijn bij te blijven, vooral geliefdes. Vrienden vermijd ikzelf liever, ze zullen me toch nooit goed kennen. Velen willen niet horen wat ik te zeggen heb zonder 'houd op met domme dingen te doen, of doe dit niet want je bent belangrijk voor je'. Sinds wanneer waren we Siamese tweelingen? Waarom kunnen ze me niet aankijken en me gewoon steunen in mijn wensen ook al willen ze dat niet? Echter hoeft dat niet want ik heb geen steun nodig dan van degene die hetzelfde voelen als ik en die hebben me meer geholpen dan ik ooit heb kunnen denken. Ik houd zielsveel van M. maar ben tegelijkertijd verliefd op L. geworden. Hij weet het niet ondanks de talloze hints die ik hem gaf en hij zou mijn gevoelens nooit beantwoorden, wat me ook niet veel kan schelen. Alleen soms heb ik de drang, de lust om naar hem toe te gaan en uit te vinden dat hij ook verliefd op me is, iets als liefde op het eerste gezicht en dat hij mij dan dichtbij zich trekt om de vuur in ons te proberen te kalmeren. Ondanks dat ik hem niet persoonlijk kende, verlangde ik naar een lichamelijk contact met hem. Het doet me zeer dat het nooit het geval zal zijn. Misschien deed ik beter een minirokje te dragen en op de Keileweg te gaan staan op zoek naar liefde, hoewel het me meer geld zou brengen dan een genegenheid van welke soort. En wie zou iemand willen die zich verminkt had? Ofschoon het maar vage littekens aan het worden zijn. Het is een kwelling om je in te houden terwijl je iemand liefhebt. M. was er niet en ik rekende niet meer dat hij zou komen, indien wel, dan zou ik L. proberen te vergeten. Ik hield en houd van M. dus ik zou hem zonder meer vergeten, ik zou hem vroeg of laat vergeten. Ik ga maar verder met het nutteloos en nietszijn, of ja... verderslapen of rondhangen of wat eten. Ik weeg inmiddels 58.8kg zonder kleren aan, met kleren 60.5kg. Ik moet meer eten laten staan. Hoe dunner mijn lichaam is, hoe beter het zal zijn om mezelf te vergiftigen denk ik. Ik neem ook geen vitamines maar L. heeft het me aangeraden te doen. Hij zegt dat dun niet mooi is, echter wat kan het mij schelen? Ik heb niemand in mijn leven. Ik ben hier om niets te zijn en zo zal het zijn. Ik zal vervagen en niemand zou me ooit nog kennen of om me kunnen treuren, vooral zoals Leena zei in haar dagboek, die mensen die jou kenden zullen ook doodgaan en dus zul je praktisch nooit geleefd hebben in andermans ogen. En dat is waarnaar ik streef. Naar een volledige apathie, om op te lossen in het niets. Waar goed en kwaad niet meer bestaan. P.S: I may not be here untill Sunday evening or Monday, guests again. I will miss the blogging, it's my life, all I have left aside of music... |