|
|
stukjes van een raadsel
"... waar hypocritie en tegenstrijdigheid in het donker een incestueze relatie hebben en fouten als roos uit het haar neerspringen..."
unclear in een notendopje
... schrijft niet graag introducties. Logs vertellen toch meer. De woorden zijn niet poëtisch, maar in elkaar gepuzzeld. Hier is het vaak donker, er zijn geen opklaringen, zoals de zon die plotseling besluit te schijnen.
unclear schrijft
... om mijn ervaringen te 'doden'. Het gevoel dat meerderen baat (zullen) hebben bij mijn levensgeschiedenis is mijn inspiratie. Maar het voornaamste blijft dat eens eruit is, het minder aan mij knaagt. |
18 november 2005
XLI. Raadsel Eenenveertig
I haven't got much time to waste
It's time to make my way
I'm not afraid I'll face
But I'm afraid to stay
I'm going down my own road
And I can make it alone
-Jump van Madonna
En ze zeggen dat Madonna bubblegum muziek maakt.
Het is nog steeds onzeker of ik nog schrijven kan deze week. Misschien volgende week als ik een andere plekje vind, denk ik.
Afgelopen avond ben ik weer de stad ingedoken met mijn moeder nadat ze wat geld van C. gekregen had. Het valt me op hoe moe ik kan worden in een korte tijd van heen en weer lopen. Ik word daardoor snel geďrriteerd en nogal agressief. Als ik mezelf niet met knarsende tanden in bedwang kon houden, dacht ik dat ze me -met mijn wild om mijn heen slaande armen die alles kort en fijn wou slaan- konden komen wegvoeren. Ik was zeer licht onvlambaar gisteren en stond echt op het punt te ontploffen. Zitten of staan hielp niet. Ik wilde iets doen. Een paar Marokkaanse of Turkse jongens die in een groep achter in de bus gingen staan, maakten zo'n herrie dat ik er ziek van werd. Het was geen goeie dag. Ik vraag me af hoe ik het red met zo'n slechte conditie. Thuis was ik bekaf en kon alleen mijn bed inkruipen om rustig te liggen. Wat een ongemak. Het gevoel dat ik niet prettig in mijn lijf zit als een jas die je verkeerd draagt, heerst almaar. Ik voel me niet goed. Ik ben even een paar muziek/films winkels ingegaan om de tweede deel van Kill Bill te kopen maar vond het te donker voor mijn al donkere, depressieve geest. Daarvoor had ik Mean Girls, Nightmare before christmas gekocht, tezamen met de eerste deel van Kill Bill. Nightmare before christmas, een Tim Burton animatie was zeer teleurstellend wat mij ook weerhield zijn nieuwste film 'Corpse bride' te gaan zien. Ik probeer me zoveel mogelijk bezig te houden, of ergens anders op te concentreren zodat ik geen gekke gedachtes heb of er aandacht aan kan schenken. Straks ga ik Intolerable Cruelty bekijken, het was de enige goedkope film dat mijn moeder me wou laten kopen. Ik hoop mijn zorgen ofzij te lachen, anders ligt het gegarandeerd in de vuilnisbak eens ik het afgekeken heb (niet heus).
Ik heb de jongeman die de host is van mijn andere site gesproken, na hem lang niet meer te hebben gezien. Hij is best aardig. Het viel hem op dat ik niet meer in het Engels schrijf en probeerde een zin te formuleren die Nederlands zou moeten zijn. Echt een grapjas. In het Nederlands voel ik me prettiger en kan ik uitgebreider mijn zegje doen. Ik heb ook een paar nummers van hem gekregen toen ik het hem vroeg (echt gaaf) en verder heeft hij voorgesteld mij te bellen zodat we kunnen praten over van alles en nog wat (meer over depressies). Hij zou het vanavond doen wanneer mijn broer weg is en me dus niet kan lastigvallen. Nu ben ik heel nerveus... Dat is altijd als ik iemand moet spreken en vooral als het in een andere taal moet. Niet dat ik zo stom ben, alleen ben ik bang dat ik me gekwetst ga voelen, dat doe ik vrij snel door de meest triviale dingen. Raar he, iedereen die me over mijn broer hoort praten heeft gelijk een hekel aan hem. Ik kwam met de theorie gisteren in de bus dat iedereen nacht en dag in hen had, maar eentje overheerste of ze waren allebei in balans. Bij C. was het meestal nacht dan dag. Ik moest toegeven dat hij dag kon zijn als hij zich heel vriendelijk gedroeg. Is dat zo, dan wordt hij heel behulpzaam en gul, in gezelschap van anderen des te meer. Niet gauw erna ging zijn nacht gehalte in sprongen omhoog en was hij de normale broer die ik altijd gekend heb. Dat gebeurt tevens meestal als iedereen weg is. Hij is tot mijn opluchting niet thuis op het moment. Hij is iets gaan halen in Rotterdam en komt niet zo gauw terug. Hopelijk heb ik deze log af voordat hij er is.
Het spijt me, ik heb veel moeite met het schrijven doordat mijn vingertoppen zich bevriezen. Voor het eerst in mijn leven wenste ik dat het weer zomer was. Ik zou me niet zo in elkaar gedoken hier zitten.
Nogmaals bedankt voor jullie lieve reacties. Ik heb besloten reacties toe te staan omdat ik anders te lang erover neem om emails te beantwoorden. Stomme ik. Maar ik waardeer het feit dat mensen me lezen, enorm. Bedankt daarvoor. Nu ga ik mijn vriendin Z. smsen; ik heb haar gisteren per ongeluk in de steek gelaten. De arme schat. Laat haar niets ergs over me gaan denken... Ik mocht haar en vandaar was ik zo dom.
|
17 november 2005
We leven om te sterven
en ik wil sterven om te leven
|
16 november 2005
XXXIX. Raadsel Negendertig
Ik ben niet meer van plaats veranderd hier zittende sinds C. de deur uit is gegaan op weg naar zijn flut acht uur baantje. Het is afgrijselijk koud dat zelf mijn hart koud aan het worden moet zijn. Ik schrijf nu eventjes voordat ik onder de douche duik om mezelf op te warmen. Daarna stond er een nieuw karwei op me te wachten. Als ik mensen spreek is het soms prettig als ik conclusies of op nieuwe ideeën kom. Of ik word een tikkeltje slimmer of zieker. Tegenwoordig kreeg ik wijze adviezen voor mijn eigen bestwil, wat ik enorm waardeer. Deed ik alles op eigen houtje dan zou er sommige dingen niet uitpakken zoals ik ze wenste. Mensen -sommige- helpen je jouw ogen te openen en een ander gezichtspunt aan te nemen. Al toen ik bezig was al mijn dagboeken te vernietigen, kon ik het niet over mijn hart krijgen om de dierbare brieven van mijn voormalig beste vriendin A. ook te versnipperen en weg te gooien. Haar woorden waren voor een lange periode een grote troost en geruststelling toen ik niets anders had om naar toe te keren. We mochten constant meningsverschillen hebben, het doet me pijn als ik me voorstel wat mijn ouders over haar zullen zeggen. Er werd me teveel ontzegd in mijn bestaan. Ik mocht dit niet en dat niet. Ik mocht helemaal niets. Ik heb nooit geleerd hoe oprecht van iemand te houden en hoe die genegenheid te tonen. Alles wat ik ooit gedaan heb is omdat ik dacht dat het beste zou zijn, om de ander niet op de hals te halen. Om hen te bevredigen. Ik heb nooit wat gedaan uit mezelf, omdat ik het echt iets leuks vond om te doen. Zo ben ik vaak in de fout gegaan met iedereen. Moet ik toch zeggen bij wie ik het meest mezelf ben geweest, dan zal ik zonder twijfel zeggen dat het mijn ex-vriendin A. was (ik kende haar langer dan M.), hoewel dat ex nogal negatief klinkt. Ik zie haar niet als een ex. Is het zo dat er iets meer is dan wat we voor leven aanhouden, dan zal ik haar mogelijk nog een keer tegenkomen. Ik zal haar vol bewondering aanstaren (ze was een mooi wezen) en mogelijk glimlachen uit dankbaarheid voor alles wat ze voor me betekend heeft. Ze was uitzonderlijk en speciaal, net zoals M. Ofschoon dat ook niet valt te vergelijken, het waren unieke personen. Een man en een vrouw. Ik miste hen allebei. Ik was hen kwijt...
Ik moet zien hoe ik over de pijn heenkom om al haar mooie verhalen en gevoelens die ze met me uitwisselde te verbannen. Ik geef om haar en haar welzijn. Ik zal het niemand gunnen om openlijk over ons band te lezen en ons daarbij te bekritiseren. Kon ik al deze liefdesbrieven ergens naartoe brengen of ze allemaal naar haar terugsturen. Idee had ik niet of ze nog op haar oude adres woonde. Ik dacht van wel. Nu voelde ik de zin om opnieuw contact met haar op te nemen, terwijl er ergens aan mijn arm werd getrokken om het niet te doen. Ik kon niet meer haar leven binnenstappen, op geen enkele wijze. Wel zou ik al haar foto's terugsturen, hopend dat ze niet in verkeerde handen terechtkomen. Was het zo -ze wisten toch niet wie ze was en ze zouden nooit langs de smerige, ongewenste handen van mijn familie belanden. Ik voel me ontzettend ziek en moe. Ik moet alweer hier weg =. Dadelijk komt hij thuis en daar zit ik niet op te wachten. Was ik maar een mooi persoon en geliefd. Echter, dat ben ik niet. |
XXXVIII. Raadsel Achtendertig
Ooit
Ooit zal de wereld niets meer
dan een minuscuul verlicht plaatje zijn
waar ik op neerkijk vanaf
onbereikbare hoogtes door
ambivalent glas
-geschreven in november, precieze datum onbekend
Mijn angst is niet misplaatst als ik in een probleem-gezin huis met een tiran die zich mijn broer noemt. Soms sta ik enorm te koken van woede wat mij in de verleiding brengt iets scherps te nemen en hem te lijf te gaan, om hem te laten zien dat zijn macho-gedoe hem niet onsterfelijk maakt. Ik kán hier niet blijven wonen wil ik ooit van mijn psychische klachten afkomen, vandaar dat ik daarginds ga om een nieuw leven te vinden en eventueel te beginnen. Of de eeuwige niets-zijn, des te beter als het deze nare ervaringen voor altijd uit mijn geheugen zal wissen. Ik ben het spuugzat om mijn hart tot in mijn keel te voelen kloppen alsof het ieder moment eruit kan floepen, eens hij de deur met een smak dichtgooit om aan te tonen wie het voor het zeggen heeft in dit huis. Of hij schreeuwt het uit. Maar het zal niet lang duren. Als ik er niet ben, wie kan hij dan hinderen? Niemand. Ik wil dolgraag wraak nemen en dit zien eindigen. Zijn gezicht vertrokken zien in pijnlijke, angstige emoties, net zoals hij dat bij mij doet. Weer pijn. Wéér pijn. Is er nergens een knop aan mij dat me uit kan schakelen opdat ik niet hoef te voelen, zodat al word ik verslind, ik niet niet veel ervaren zal? Ik ben het beu om bang te zijn, ik heb er schoon genoeg van. Dit keer was er herrie omdat ik de telefoon niet heb opgenomen wanneer het rinkelde toen we in de stad waren. Ik heb het op stil gezet. Voor welke redenen weet ik niet meer precies. Mijn verbrokkelde geheugen komt niet meer goed. Hij bedreigde me dat hij eens hij de kans krijgt mijn mobiel in handen te hebben, hij het kort en klein zou slaan als ik het hem opnieuw flikkerde niet op te nemen.
Ik snap het niet, weet je. Hoe komt het dat dit allemaal gebeurt? Stop. Ga terug in de tijd. Wat heeft bijgedragen dat mijn leven zo'n bende is? Hoe komt het dat ik zoveel moet verduren en het constant koud heb? Het is vanzelfsprekend dat alle gebeurtenissen mijn onverschilliger tegenover het leven maakt. Wat kan het mij schelen wat er nog komt? Dan ben ik net een koelbloedige moordenaar die er niet omgeeft om levens te ontnemen, in dit geval de mijne. Het is waardeloos. Ik ben geen persoon in dit gezin maar een ding waar constant over gekibbeld wordt. Goh, was ik máár een ding dan zou niets van belang zijn. Het staat vast: mijn haat jegens dit gedrocht zal nooit veranderen. Als ik leven en dood nauwkeurig afweeg, dan voel ik eerder rust en kalmte wetende dat ik ooit dood zál gaan.
Wat heb ik toch medelijden met zijn vriendin. Je kunt niet voor altijd blijven doen alsof. Ooit komt de beest los. Hopelijk is ze al bij een ander. Valse schijnheilige lul.
Of mijn moeder inspraak heeft op alle gebeurtenissen... Mijn moeder stelt niets voor op haar hoge leeftijd. Ik zeg het niet kwaadaardig, zo wordt ze beschouwt (door die klootzak). Als ze wel wat kon zeggen, dan waren mijn armen wellicht nog intact of bleven mijn dijen bespaard.
-neergeklad in kladblok terwijl de oorkaan rond vijven voorbij raasde |
15 november 2005
XXXVII. Raadsel Zevenendertig
Omdat niet veel mensen zich met onaangename zaken bezig houden, kan het zijn -wat heel begrijpelijk is- dat niet iedereen weet wat een schaduwkant inhoudt. Met schaduwkant wordt vaak jouw duistere zijde bedoeld die iedereen heeft. Het is een kant die mensen liever verbergen of niet in contact mee willen zijn en het dus onderdrukken. Het is jouw minder leuke of de lelijke kant. De geschiedenis ervan begint vaak voor je geboorte of vlak erna, eenmaal ouders een perfecte beeld hebben gevormd van hoe ze willen dat hun dochter of zoon wordt. Er wordt van je gehouden onder bepaalde voorwaarden. Alle andere negatieve eigenschappen worden weggestopt opdat je het gewenst gedrag kan naleven wat anderen van je willen of van je verwachten. Alles dat achterwege blijft door ontkenning, verdringing word verzwelgt door jouw duistere zijde. Deze onderdrukking kan ook leiden tot depressies omdat je niet jezelf bent. Om meer van jezelf te weten te komen of beter te begrijpen dien je geen angst voor jouw schaduwkant te hebben. Het is aannemelijk dat iedereen deze zijde heeft (we leven in een wereld van vermomming), behalve zij die verlichting of balans tussen het goeie/kwade in zichzelf hebben gevonden. Bovendien denk ik dat als jouw schaduwkant wordt onderdrukt het zeer nare gevolgen kan hebben, niet alleen voor jezelf ook voor anderen om je heen.
Wat de geschiedenis van mijn depressie betreft is misschien de grootste oorzaak ervan wel de verloochening van mijn schaduwkant. Ik weet dat ik op een moment bang was dat ik mijn ouders teleurstelde wat mijn drijfkracht werd om harder te studeren totdat ik langzamerhand begon op te geven door wat mogelijk een burnout was. Het maakte me niet blij en op school voelde ik me alles behalve thuis ondanks de vriendinnen die me spraken. Ik geloofde dat ze het altijd deden uit medelijden, zo hadden velen mij benaderd door te zeggen dat ze het zielig vonden dat ik dagelijks in mijn eentje op de trap zat of stond (als de leraren me zagen zitten werd me verteld dat het niet mag omdat ik de weg voor anderen versperde). Als er geen ander plekje om te zitten was verstopte ik me soms even in de toilet afwachtend tot de bel zou gaan terwijl ik de blije, kokette meisjesstemmen hoorde roddelen over van alles en nog wat, of aan de deur waarachter ik zat trokken en dachten dat misschien iemand haar grote boodschap aan het doen was waarna ze het mogelijk uitschaterden van pret. Mijn schooltijd is een niet bepaald prettige herinnering. Het is een die ik liever verdring of hoop dat het uit mijn gedachtes zal verdwijnen. Er zou heel veel veranderen wat mij verder liet afdalen in het donker. Sindsdien ben ik daar gebleven en heeft het voor veel problemen gezorgd. Anderen hebben een berg wensen die ik niet wil verwezenlijken of voor wil vechten of een poging ertoe wil doen. En het zijn hun wensen, niet de mijne. En anderen denken altijd beter te weten. Ze weten precies hoe je in elkaar zit. Ze weten exact wat er binnen me afspeelt en hoe het op te lossen valt. Alsof. Ik weet hoe ik kan zijn -soms- en de donkere eigenschappen die ik niet tot uiting mag (kan) brengen hebben me voldoende geprogrammeerd om mezelf te blijven verbergen (ik doe dat letterlijk in het dagelijkse leven) tot ik totaal verdwenen ben. Jouw schaduwkant kan zorgen voor jouw val. En als je niemand hebt om je te pushen, des te makkelijker valt het te struikelen en te vallen in de peilloze, duistere diepte. |
|
|
